Hindi jest językiem indoaryjskim, spokrewnionym z innymi językami Azji Południowej takimi, jak: pendżabski, bengalski, assamski, gudźarati, marathi czy nepali. Należąc do języków indoeuropejskich jest też dalekim krewnym i naszego języka (co widać szczególnie, gdyby porównać liczebniki czy też terminy pokrewieństwa w obu językach). Bliźniaczym językiem hindi (o takiej samej gramatyce, lecz zapisywanym innym pismem) jest urdu – jeden z języków indyjskich oraz język urzędowy Pakistanu.
STATUS JĘZYKA HINDI
Gdy mówimy o języku hindi, warto pamiętać o tym, że terminu tego używa się w dwóch znaczeniach. Po pierwsze na określenie współczesnego, standardowego hindi, które jest oficjalnym językiem Indii (Indie nie mają j. narodowego). Jest to język wystandaryzowany, o uregulowanej gramatyce, wymowie i ortografii. Określenia „hindi” używa się też jednak w znaczeniu szerszym – gdy mowa o całej grupie dialektów i języków występujących na obszarze północnych i centralnych Indii.
To podwójne znaczenie hindi wprowadza pewien zamęt nie tylko w codziennej komunikacji, ale również, gdy mowa jest o liczbie użytkowników tego języka. Zależnie od rozumienia tego terminu przez osoby, które podają swój pierwszy język np. w spisie powszechnym dane te mogą się bardzo różnić. Z pewnością jednak hindi jest pierwszym językiem dla ponad 370 mln. ludzi, o stawia je na drugim miejscu (po chińskim) wśród języków z największą ilością użytkowników.
PISMO I GRAMATYKA
Tym, czego obawiają się osoby planujące naukę hindi jest z pewnością pismo. Hindi zapisywane jest pismem dewanagari, które służy też do zapisu innych języków w Azji Południowej (np. nepali czy marathi). Jest to pismo półsylabiczne, a zatem jeden znak to jedna sylaba: spółgłoska + znak samogłoskowy. W praktyce jest to pismo bardzo czytelne, o jasnej strukturze. Wymaga oczywiście ćwiczeń i nauczenia się nowych znaków, ale w praktyce okazuje się, że umiejętność ta przychodzi szybko, gdy tylko poświęci się jej trochę czasu.
Również gramatyka języka hindi nie jest czymś trudnym. Większość form, czasów czy reguł gramatycznych możemy łatwo porównać czy skojarzyć z tymi znanymi z gramatyki polskiej lub angielskiej. Hindi nie jest językiem o rozbudowanej odmianie. Nie trzeba się zatem uczyć wielu „końcówek”, a poznane na początku nauki reguły można stosować w przypadku ogromnej większości form.
NIETYPOWY SZYK I BOGACTWO LEKSYKALNE
W przypadku nauki hindi wyzwaniem nie jest w największym stopniu, jak już wspomniano, system pisma, ale na przykład szyk wyrazów w zdaniu. Dla hindi charakterystyczny jest szyk: podmiot – dopełnienie – orzeczenie, w przeciwieństwie do polskiego: podmiot – orzeczenie – dopełnienie. Kolejność wyrazów w zdaniu może się Polakom wydawać bardzo dziwna. Co więcej, w hindi przyimki umieszczamy po wyrazie, którego dotyczą. Mówimy i piszemy zatem: „stole na” lub „pokoju w”. Wymaga to intensywnych ćwiczeń, a przede wszystkim osłuchania i oczytania z językiem.
Pewnym problemem na dalszych etapach nauki jest niezwykły zasób leksykalny hindi, a co za tym idzie ogromna liczba wyrazów bliskoznacznych. Zjawisko to spowodowane jest tym, że na hindi wpływało bardzo wiele innych języków. Mamy zatem w hindi słowa rodzime, a także zapożyczenia z języka perskiego, tureckiego, arabskiego czy języków południowoindyjskich (drawidyjskich). Ilość słów na określenie jednego zjawiska czy przedmiotu może przyprawić o zawrót głowy, ale poznawanie tego bogactwa może być niesamowitą językową przygodą.
WARTO ZMIERZYĆ SIĘ Z WYZWANIEM
Hindi warte jest z pewnością poznania. Stanowi klucz do bogatej kultury Indii północnych. Nauka hindi umożliwia poznanie indyjskiej kultury „od środka”, zjednuje napotkanych mieszkańców i pozwala spojrzeć na Indie w całkiem innym świetle. Jako swoista lingua franca Azji Południowej znajomość hindi okazuje się zaletą nie tylko w Indiach, ale też w Pakistanie, Bangladeszu czy Nepalu. Pamiętajmy, że jest to też język kina bollywoodzkiego, które ma do zaoferowania więcej niż wydaje nam się na podstawie tytułów znanych i dostępnych w Polsce. Nie bójmy się zatem hindi i spróbujmy je poznać.
