Urodzony w 1397 roku przyszły władca Korei otrzymał imię Yi Do. Był wnukiem założyciela państwa Joseon, generała Yi Seonggye (znanego później jako król Taejo) i trzecim synem króla Taejonga. Jego ojciec, król Taejong stworzył podwaliny dla silnego państwa o scentralizowanym rządzie, wprowadzając tym samym monarchię absolutną. Przez pierwsze lata swojego panowania Sejong pozostawał pod silnymi wpływami swojego ojca, dopiero później zyskując pełną autonomię.
Reformy władcy-mecenasa
Podczas swojego panowania Sejong wprowadził liczne konfucjańskie i neokonfucjańskie reformy. Pozycje w rządzie za jego panowania zaczęli zajmować urzędnicy z różnych klas społecznych, nie tylko z koreańskich elit, co zapewniało szersze spojrzenie na potrzeby państwa. Jako wierny wyznawca konfucjańskiej doktryny znacząco ograniczył wpływy buddyzmu, zmniejszając liczbę szkół buddyjskich w stolicy z siedmiu do dwóch. Był również wprawnym strategiem. Wspierał rozwój technologii militarnej, a za jego panowania przeprowadzono zakończone sukcesami kampanie przeciwko japońskim piratom z wysp Tsushima i zagrażającym Korei od strony północy plemionom Dżurdżenów.
Hangeul i podręczniki
Jednak tym, czym Sejong wsławił się najbardziej i zasłużył sobie na swój przydomek wielkiego władcy, był rozwój nauki, sztuki i kultury koreańskiej. Jego zamiłowanie do wiedzy zaowocowało powołaniem w 1420 roku Pawilonu Światłych Mężów (집현전, Jibhyeonjeon). Zadaniem zgromadzonych pod jego egidą uczonych było prowadzenie różnych badań, które miały owocować dalszym rozwojem państwa. Jednym z najistotniejszych osiągnieć Pawilonu (choć niekiedy przypisuje się je samemu Sejongowi) było opracowanie koreańskiego rodzimego systemu pisma, znanego dzisiaj jako 한글 (hangeul). Opublikowany został pod nazwą 훈민정음 (Hunminjeongeum), czyli „Nauczanie ludu poprawnej wymowy”. Na pracach Pawilonu skorzystali miedzy innymi także farmerzy, dla których stworzono podręcznik znany jako 농사직설 (Nongsajikseol), przedstawiający owe sposoby uprawy ziemi. Powstały dwa podręczniki do rodzimej medycyny koreańskiej, która miała być odrębna od tradycyjnej medycyny chińskiej. Skompilowano również Ilustrowany Podręcznik po Trzech Zasadach (삼강행실도, Samganghaengsildo), w którym zebrano historie oddanych dzieci, poddanych i żon. Podręcznik ten miał być swoistym kodeksem moralnym, dostępnym dla wszystkich, niezależnie od stopnia zaznajomienia z pismem, ponieważ spisane w nim w znakach chińskich historie opatrzone były komentarzem w rodzimym hangeulu, a także ilustracją.
Nauka i sztuka
Sejong nie bał się młodych, otwartych umysłów, dlatego oferował obdarzonym nimi ludziom stypendia naukowe i możliwość pracy dla Pawilonu. Dzięki temu za jego panowania Korea mogła poszczycić się takimi wynalazkami jak zegar wodny, astrolabium (którym posługiwał się później m.in. Mikołaj Kopernik), a także zegar słoneczny. Powstał także nowy typ prasy drukarskiej, a nawet prototyp deszczomierzu, choć ten wynalazek nie został dopracowany aż do XVII wieku. Zlecił także zreformowanie systemu kalendarza, który miał się opierać na południku zerowym przechodzącym przez Hanseong (dzisiejszy Seoul).
Sejong był także artystą, pisarzem i muzykiem. Za jego panowania powstała „Pieśń o smokach wzlatujących w niebo” (용비어천가, Yongbieocheonga), która stała się swoistym podręcznikiem dla przyszłych koreańskich władców. Zawierająca opowieści z ówczesnego Jeoson, a także podania o dziedzictwie pozostawionym przez przodków księga była pierwszym dziełem spisanym w całości w rodzimym alfabecie. Z kolei utwory muzyczne skomponowane przez króla Sejonga po dziś dzień wykonywane są przez koreańskie orkiestry zajmujące się tradycyjną muzyką.
Schyłek władzy i problem dziedziczenia tronu
Niestety świetlana era rządów Sejonga miała dość mroczny finał. Wierny konfucjańskiej doktrynie Sejong na swojego następcę mianował najstarszego syna, który objął tron jako król Munjeong. Chorowity Munjeong nie był jednak najlepszym kandydatem do korony. Zmarł po zaledwie dwóch latach panowania, zostawiając państwo w rękach swojego dwunastoletniego syna, mianowanego królem Danjeongiem. Chociaż nieletni Danjeong miał poparcie wśród uczonych Pawilonu Światłych Mężów, szybko padł ofiarą zamachu stanu przeprowadzonego przez jego wuja, drugiego syna Sejonga, wielkiego księcia Suyanga (znanego także jako król Sejo). Został skazany na banicję, a następnie zmuszony do popełnienia samobójstwa. Jednakże Sejo, chociaż władzę przejął w sposób krwawy i bezprawny, jako siódmy władca państwa Joseon okazał się bardzo sprawnym monarchą, podobnie jak ojciec jednym z najwyżej ocenianych w koreańskiej historii.
