O nas

Czy Polak może nauczyć się języka orientalnego? Rozszyfrować znaki innego alfabetu, wymówić nietypowe dźwięki, zapamiętać obco brzmiące słowa i łączyć je w zdania, a przede wszystkim – pomyśleć w języku odmiennej kultury, spojrzeć oczami człowieka, którego świat tak bardzo różni się od naszego?

Nasza historia zaczyna się wtedy, gdy zapragnęliśmy pojechać tam, gdzie jeszcze nas nie było. Prawda – nie było nas w wielu miejscach, ale „Wschód” najbardziej kusił, bo najmniej o nim wiadomo, bo najbardziej różnił się od znanego nam domu. Kierunek: poza Europę. Im dalej, tym bardziej się dziwiliśmy i mniej rozumieliśmy. Tym więcej chcieliśmy wiedzieć.

Musieliśmy przeczytać trasę wypisaną na autobusie – inaczej nie wiedzielibyśmy, gdzie jedzie. Musieliśmy zapytać o drogę, bo błądzilibyśmy bez celu. Konieczność zamieniła się w potrzebę: angielski, francuski lub rosyjski pozwalał posuwać się do przodu, ale najszerszy uśmiech przynosiło „cześć” w lokalnym języku.

Nasza pasja dojrzewała na Wydziale Orientalistycznym i mniejszych lub większych szkołach Bliskiego, Środkowego i Dalekiego Wschodu. Języki, jak puzzle, składały nam się w głowach. Z każdym puzzlem obraz stawał się większy. Gwar ulicy, tak daleko od kraju, stopniowo zamieniał się w codzienne historie ludzi. Twarze rozmówców przestawały być obce lub pozbawione wyrazu – zaczynaliśmy odczytywać na nich znajome troski i radości.