Mylnie uważa się, że język koreański to język używany wyłącznie na Półwyspie Koreańskim. W rzeczywistości językiem tym na co dzień posługują się również mieszkańcy dwóch autonomicznych prowincji w Chinach (Yanbian i Changbai), a także ludność zamieszkująca tereny dawnego ZSRR, USA, Kanady czy Japonii. Szacuje się, iż łącznie językiem koreańskim posługuje się prawie 80 mln ludzi na całym świecie. Należy on do grupy tzw. języków izolowanych, to znaczy, że w swej budowie jest zupełnie różny od innych istniejących języków. Może to właśnie ta cecha sprawia, że nauka tego języka może stanowić wyzwanie, ale też wspaniałą przygodę.
ZRÓŻNICOWANIE JĘZYKA KOREAŃSKIEGO
Język koreański poddawany był modyfikacjom w zależności od regionu, dlatego też języki standardowe w Korei Południowej i Północnej różnią się od siebie: na Południu mówi się w dialekcie z okolic Seulu, a na Północy w dialekcie z okolic Pjongjangu. Dodatkowo wyróżnić można kilka innych dialektów. Na szczególną uwagę zasługuje dialekt południowokoreańskiej prowincji Jeju, który tak bardzo różni się od standardowego języka koreańskiego, że niektórzy językoznawcy zastanawiają się czy nie powinien zostać zaklasyfikowany jako oddzielny język.
FORMA ZAPISU – HANGUL
Pierwotnie do zapisu wyrazów Koreańczycy używali chińskich znaków, czyli tzw. hanja. Wszystko zmieniło się jednak za sprawą koreańskiego władcy dynastii Joseon– Wielkego Króla Sejonga, który w 1444r. zlecił zaprojektowanie nowego alfabetu. W taki oto sposób powstał pierwszy na świecie sztucznie stworzony alfabet– hangul, symbol niezależności i duma Koreańczyków. Początkowo był on uznawany za pismo niższych warstw społecznych i dopiero w XXw. całkowicie wyparł znaki chińskie. Na przestrzeni lat określany był różnymi mianami, ale ostatecznie przyjęła się nazwa hangul, którą tłumaczyć można jako „koreańskie pismo”.
Wielu językoznawców określa hangul mianem najbardziej przemyślanego i racjonalnego systemu pisma na świecie. Koreańczycy bardzo praktycznie podeszli do tematu, na ich alfabet składają się łącznie 24 znaki (14 spółgłosek i 10 samogłosek), a ich kształt odwzorowuje układ aparatu mowy podczas wypowiadania poszczególnych dźwięków. Dzięki temu litery są niezwykle proste w zapisie, co na pewno ułatwi naukę nawet osobom z „niedbałym” charakterem pisma.
GRAMATYKA
Mówiąc o nauce języka, nie można zapominać o samym języku. My, użytkownicy jednego z najtrudniejszych języków na świecie, przyzwyczajeni jesteśmy do koniugacji, odmiany przez przypadki, rodzaje czy liczby. Język koreański jest w tej kwestii zdecydowanie bardziej oszczędny. Próżno doszukiwać się w nim przypadków, rodzajów, a nawet liczby mnogiej! Przewiduje za to odmianę czasowników przez honoryfikację, co znaczy, że rozpoczynając rozmowę należy też ustalić relację i hierarchię wśród rozmówców.
DLACZEGO WARTO?
Mimo szybkiego rozwoju technologicznego i postępującej globalizacji na Półwyspie Koreańskim, Koreańczycy to wciąż naród odizolowany i nieufny wobec obcokrajowców. Znajomość języka pozwoli nie tylko przełamać barierę i nawiązać nowe znajomości, ale także pomoże zrozumieć kulturę tak odmienną od naszej. Otworzy nowe możliwości, pozwoli zboczyć ze sztywno ustalonych turystycznych szlaków, aby odkryć prawdziwą Koreę, pełną smaków i zapachów, zabieganych acz życzliwych ludzi, którzy na pewno skomplementują i docenią każdą, nawet najmniejszą próbę porozumiewania się w ich ojczystym języku.
KLUCZ DO KULTURY
Dodatkowym bonusem znajomości języka koreańskiego, jest możliwość oglądania filmów i seriali w oryginale. Koreańczycy zdecydowanie przodują w kwestii tworzenia kultury masowej, niestety tylko niewielka część tłumaczona jest na język angielski, a co dopiero polski. Nie należy też zapominać o koreańskiej muzyce, która zbiera coraz więcej zwolenników na całym świecie. Teksty piosenek zwykle są bardzo symboliczne, sam język zresztą również często bazuje na domysłach i niedopowiedzeniach. Przez ten brak dosłowności właśnie, język koreański nie tylko rozwija kreatywność, uczy także myślenia w inny sposób, otwiera na drugiego człowieka.
